„Zamknięte z powodu bogactwa"

            Autor tekstu: Tranked Dorts

            Współpraca: Ursula Ehler

            Przekład: Elżbieta Jeleń

            Scenariusz i reżyseria: Jacek Papis

            Scenografia: Wojciech Radke

            Muzyka: Hanna Klepacka

            Premiera: 17 lutego 2007 r. (Duża Scena)

Aktorzy:

Max

Bogdan Grzeszczak

Róża

Joanna Gonschorek

Norach, taksówkarz

Tadeusz Ratuszniak

Coco, młoda kobieta

Magda Skiba

Axel, kelner

Paweł Palcat

Ilsa, studentka

Ewa Galusińska

Olga Gereck, nieco zwariowana starsza pani

Anita Poddębniak

Siostra Olgi

Małgorzata Urbańska

Uwe, aktor pornograficzny/ Reporter tlewizyjny

Rafał Cieluch

Poan Szczyp, doradca inwestycyjny/ Fotograf

Paweł Wolak

Dziecko

Inspicjent/ sufler- Jolanta Naczyńska

            Uczniowie klasy II „A" i III „B" LO mieli możliwość z bliska  przyjrzeć się żywiołowi teatru- siedzieli bowiem na scenie, wystarczyło wyciągnąć rękę, by dotknąć aktorów. Artyści legnickiego teatru po raz kolejny udowodnili, że pragną zmniejszyć dystans między aktorem a widzem.

4 grudnia 2008 roku na dużej scenie Teatru Modrzejewskiej w Legnicy została zagrana komedia pt: „Zamknięte z powodu bogactwa". Autorem jest Trankred Dorst, niemiecki dramatopisarz, reżyser, tłumacz, autor scenariuszy filmowych i słuchowisk. Reżyserem spektaklu przedstawionego w Legnicy jest Jacek Papis.

Komedia, którą można określić mianem metafizycznej, opowiada o parze sklepikarzy, którzy wygrali na loterii 11 milionów i z dnia na dzień ich życie się zmieniło. Woda sodowa uderzyła im do głowy, nie liczyło się nic poza fortuną, która według nich była największym szczęściem, jakie mogło ich spotkać. Max i Róża (bohaterowie) ukazują, jak człowiek potrafi ogłupieć pod wpływem pieniądza. Nie liczą się dla nich żadne wartości moralne, ważne jest tylko to, co można kupić i dotknąć. Pragną mieć wszystko dla siebie, kupują samochód, zatrudniają szofera, mieszkają w ekskluzywnych hotelach. Jednak i to po czasie zaczyna się im nudzić. Róża pragnie zamieszkać w willi, a Max kupuje wielki, opuszczony dworzec. Wolą przeznaczyć pieniądze na rzeczy, które do niczego im się nie przydadzą niż podzielić się nimi z rodziną. Kupują fortepian, mimo iż żadne z nich nie potrafi na nim grać.

Pozornie utwór jest lekką komedią, w rzeczywistości ma też wymiar tragiczny. Ilustruje problem pustki życiowej ludzi, którzy za szczęście uznali fortunę. Nie mają dzieci, nie mają przyjaciół, otaczają ich jedynie przedmioty i ludzie, których można kupić. Wobec jałowości egzystencji pozostaje już tylko śmiech. I tak też kończy się sztuka- słyszymy głośny, niepohamowany śmiech bohaterów.

                                                                                                                      Paulina